«Excelente propuesta teatral. El sevillano Carlos Álvarez-Ossorio dirige y reescribe este argumento sobre la miseria, la pobreza de alma y la ceguera ante lo que tenemos delante. Un poderoso trabajo interpretado en español y gallego queque se entiende con facilidad y que se disfruta desde principio a fin gracias al buen hacer de sus tres intérpretes. Álvarez-Ossorio tiene entre sus muchas virtudes como director la de poseer un exquisito sentido de la economía de medios y en cada obra que acomete consigue realizar el milagro de los panes y los peces. Con prácticamente cuatro elementos es capaz de generar la atmósfera ideal para su montaje. La casa del padre es un ejercicio de precisión, una propuesta que sorprende por la sordidez de sus personajes, dos mujeres abandonadas que esperan la vuelta de un hijo y hermano y sobreviven alquilando habitaciones a los forasteros. Planteada como un thriller, la propuesta, con pocas concesiones al público, engancha desde los primeros instantes y nos hace disfrutar a pesar de que nos expone ante una de las facetas más negras de la vida.»
J.JAVIER PAISANO. DIARIO DE SEVILLA
«Habería que entender as dificultades de entrar no verdadeiro corazón do drama. A dimensión fundamental da traxedia non depende da violencia nin da gradación con que esta se represente. Depende, quizais, dunha dimensión non mensurable da que forma parte a violencia, pero tamén ese territorio do inquedante e o aínda menos razoado espazo do medo. A casa do pai cumpre coa incursión no territorio do inquedante. Entra de maneira suxestiva no presentido e abre algunhas marcas sobre o que vai acontecer e xeito que o espazo emocional e o físico parecen coincidir. É un comenzo animoso. […] A historia ten algo de predicible porque en eso xustamente consiste o seu motor, insinuar un destino que ten que cumprirse, a compañía busca na escenificación da violencia unha altura que sexa coherente cos prexasios por unha banda e coa dimensión da traxedia por outra.»
CAMILO FRANCO. LA VOZ DE GALICIA
«Una baixada aos infernos da miseria humana, a través de dos horripiantes personaxes, unha nai e a sua filla, e un terceiro, un desgraciado emigrante. […] Unha proposta insana e perversa onde a morte é un auga que non sacia a sede, unha froita que non calma a fame, unha palabra que non cura e un ritual ao que lle escamotean un pouco a catarsis. Para a historia do teatro galego quedará esa imaxe terrible de Luma Gómez afiando mecánicamente o seu coitelo de asesino, no que probablemente é tambén a mellor interpretación da súa traxectoria. E é que ata agora tíñamos a Anthony Perkins un pouco como icono do noso altar do terror, pero a partir de agora cada vez que vexamos a Luma Gómez pensaremos que estamos ante a raiña do pánico.»
ANTÓN LOPO. MIRAXES (TVG)
«É interesante a especial disposición en U do espazo da recepción. O público envelénase da súa condición voyeur ao estar situado ao mesmo nivel da escena e mediante a recreación dunha atmosfera escura, inquietante, resolta a través de farois e candís que, lonxe de delimitar o espazo escénico, pronuncia os clarescuros e estende as sombras, abandonando o espectador na penumbra penumbra incómoda de quen se sabe escudriñador de miserias.»
ANDREA ALVAREZ PINO E INMA LÓPEZ SILVA. REVISTA TEMPOS